??? No title!

…Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου….

Μετα από πέντε μήνες ξανά Ελλάδα. Τα συναισθήματα τόσο μα τόσο ανάμεικτα!!

Χαρούμενη που θα δω την οικογένειά μου και τους φίλους μου, μα και ταυτόχρονα λυπημένη. Σαν να την κοπάνισα στα δύσκολα και επιστρέφω μόνο για διακοπές.

Δεν είναι ότι εδώ δεν περνάω καλά, το αντίθετο μάλιστα, δουλεύω σε ιδανικές συνθήκες εργασίας, έχω το απόγευμά μου ελεύθερο (εδώ υπάρχει δυνατότητα ευέλικτου ωραρίου για τις μητέρες), … απλά δεν είναι η χώρα μου και ούτε και πρόκειται να γίνει ποτέ, όχι στα δύο χρόνια που θα μείνω εδώ, αλλά και άλλα είκοσι να έμενα. Και όχι γιατί έχω παράπονο από τους ανθρώπους. Ίσα ίσα είναι απίστευτα φιλικοί και πρόθυμου να με βοηθήσουν σε όλα και ευγενικοί. Απλά δεν ήταν επιλογή μου να έρθω, ήταν ανάγκη. Όταν όλοι μου γύριζαν την πλάτη στην Ελλάδα, του ακαδημαϊκου χώρου τρομάρα τους, για προγράμματα κλπ. μόνο από εδώ το 2010, μου άπλωσαν το χέρι και μου έδωσαν κίνητρο.  Έτσι αποφασίσαμε με το Σπύρο να δουλέψουμε μόνοι μας για το Marie Curie και το πήραμε, όταν οι περισσότεροι μας απέτρεπαν, λέγοντας μας ότι χρειάζεται μέσον και εκεί. Να χαρώ εγώ την νοοτροπίας μας!!

Τόσο καιρό που ζω την καθημερινότητα εδώ, αναρωτιέμαι είναι αυτοί πιο έξυπνοι ή εμείς πιο χαζοί, ή απλά κάποια άλλοι αποφάσισαν για την χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης και την δικής μας την κατέταξαν στη Γ (ή Δ) κατηγορία.

Γιατί στην Ελλάδα να πληρώνω τόσο χρόνια το ΤΣΕΜΔΕ, όντας άνεργη, και στην ουσία να μην μου καλύπτει τίποτα, όχι μόνο για τις προβλεπόμενες εξετάσεις αλλά και για τη γέννηση των παιδιών, ενώ εδώ δεν πληρώνω τίποτα άλλο εκτός από το ταμείο, δηλαδή ούτε επίσκεψη σε γιατρό, ούτε φάρμακα;

Νιώθω άσχημα που είμαι εδώ, νιώθω πολλές φορές φυγάς, ότι άφησα τη χώρα μου τώρα που περνάει δύσκολα. Και σε αυτό το συναίσθημα δυστυχώς βοήθησαν και πολλοί καλοθελητές. Έχω βαρεθεί εδώ και ένα χρόνο, από όταν οριστικοποιήθηκε η  μετάβασή μας εδώ, να ακούω φράσεις του τύπου « εσύ μη μιλάς, γλίτωσες, εμείς να δούμε τι θα κάνουμε», κλπ. Δεν είναι έτσι, ακόμη και εδώ που είμαι δεν παύω να συμπάσχω σε όλο αυτό …., δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς άλλωστε. Οι δικοί μου άνθρωποι βιώνουν την ανεργία κάθε μέρα.

Και εγώ δεν βγήκα από το κουκλόσπιτό μου πέρυσι και ήρθα εδώ. Από όταν τελείωσα το διδακτορικό μου και για 3 ολόκληρα χρόνια έστελνα αμέτρητα βιογραφικά, χτύπησα αμέτρητες πόρτες και κανείς μα ΚΑΝΕΙΣ δε θέλησε καν να με ακούσει, να μου πάρε μια συνέντευξη βρε αδερφέ.

Να σκεφτεί ότι κάτσε μωρέ, το κράτος επένδυσε πάνω της, πληρώνοντάς της την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, μετά τις σπουδές της, μετά το μεταπτυχιακό της και τέλος μέσω κρατικής υποτροφίας το διδακτορικό της. Μήπως να δώσουμε μια ευκαιρία, να αξιοποιήσουμε αυτά που απέκτησε μέσω κρατικών παροχών; (ή για να είμαστε πιο σωστοί, και μέσω κρατικών παροχών, γιατί εάν δεν ήταν η υποτροφία Τριάντος από πίσω που απλόχερα πάντα κάλυπτε έξοδα για ενοίκια, σχολεία, ταμεία, να δω εάν θα κατάφερνα τίποτα);

Χρειάσθηκαν 5 χρόνια για το βασικό μου πτυχίο, 2 για το μεταπτυχιακό μου και άλλα 5.5 για το διδακτορικό για να καταλάβω πώς ότι εγώ πάλευα να αποκτήσω (;;;;) άλλοι το έπαιρναν χωρίς να ιδρώσει το αυτί τους. Υποτροφία που εγώ και άλλοι μύριοι ταλαίπωροι διαβάζαμε μήνες για την διεκδικήσουμε, άλλοι την πήραν προκλητικά, χωρίς να γράψουν τίποτε άλλο παρά μόνο το όνομά τους. Διδακτορικό που πάλευα να τελειώσω αξιοπρεπώς με τα μέσα που είχα, άλλοι εφάρμοζαν τη μέθοδο «περάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», και αναρωτιέσαι μέχρι πόσο βαθιά είναι σάπιο αυτό το κωλοσύστημα.

Τα τελευταία 2 χρόνια κοιμόμουν και ξυπνούσα με ένα μπλοκάκι, τόσα για τη ΔΕΗ, τόσο για το τηλέφωνο, τόσα για την εφορία, τόσα από εδώ τόσα από εκεί. Άγχος για να καλυφτούν όλα μόνο με ένα μισθό και αυτό κουτσουρεμένο. Και λές πάλι καλά, που χω την υγειά μου, Μα δεν μπορείς να την έχεις και πολύ καιρό με όλο αυτό το στρες. Και όσες φορές χρειάσθηκα γιατρό, παρόλο που πλήρωνα τα χιλιάρικα στο ταμείο, τον πλήρωσα επιπλέον και όχι λίγα.

Το ξέρω ότι είναι καλύτερα εδώ, ειδικά για τα παιδάκια μου, αλλά το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι με έδιωξε η χώρα μου, δεν έφυγα. Και αυτό το απωθημένο σε κατατρώει συνέχεια.

Τα χρόνια μετά το διδακτορικό, δεν το κρύβω , ότι πέρασα μια φάση κατάθλιψης, αναγκάστηκα να δουλεύω (ή να αφήνω να με δουλεύουν) άμισθη, μόνο και μόνο για να μην είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Αναγκάστηκα να βάλω την ουρά στα σκέλια και να γυρίσω σε ένα χώρο, ΕΜΠ, που μου είχε δώσει μια γερή κλωτσιά το 2005, μόνο και μόνο για να απασχολούμαι. Και μόλις έφαγα και την επόμενη κλωτσιά, τότε κατάλαβα. Αυτός ο χώρος με είχε χρόνια μέσα του, δεν μπόρεσε (ή δεν θέλησε) να με απορροφήσει και σαν ξένο μικρόβιο με απέβαλλε. Η λαϊκιστή, με πέταξε σα στημένη λεμονόκουπα..

Εδώ δεν είναι ότι πλούτισα, ούτε θα μπορούσα άλλωστε, απλά δεν χρειάζεται να ανησυχώ μήπως και δεν έχω χρήματα για την οικογένειά μου αύριο. Ή ότι δεν θα έχω χρήματα να πάω σε ένα παιδίατρο όταν θα χρειασθεί. Αυτό, δεν θέλω τίποτα άλλο, μια ζωή χωρίς άγχος. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος των πολλών εξόδων, δεν χρειάζονται πολλά χρήματα άλλωστε για να ζεις.

Εδώ οι ηλικιωμένοι χαμογελάνε ακόμη, και πώς να μην, άλλωστε, έχουν τη σύνταξη, για την οποία πλήρωναν τόσο χρόνια, και ζουν τη ζωή τους κάνοντας ένα σωρό πράγματα. Σε εμάς αναγκάζουμε ένα παππούλη 70 χρονών να πάει να στηθεί από το ξημέρωμα στο ΙΚΑ για να γλιτώσει 5 ευρώ, τον αναγκάζουμε να πληρώνει ξανά ότι έχει ήδη πληρώσει μέσω των κρατήσεων που του έκαναν όσο εργαζόταν. Πώς να χαμογελάσει μετά,

Όλοι μου οι φίλοι είναι ή άνεργοι ή υποαπασχολούνται. Η οικογένεια μου στο Ναύπλιο με τα αγροτικά, παλεύει να επιβιώσει μέσα από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων.  Πάει το χαμόγελο λοιπόν, έξω από την καθημερινότητα, με συνταγή γιατρού  και μόνο σε σπέσιαλ περιπτώσεις (Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ)

Εδώ έχει η κάθε οικογένεια τουλάχιστον δύο παιδιά, και πώς αλλιώς, αφού έχει πολλές παροχές για εργαζόμενες μητέρες. Σταθμοί για παιδάκια από μηνών, που πληρώνεις προφανώς, τίποτα δεν είναι δωρεάν εδώ, όμως πληρώνεις ανάλογα με το εισόδημά σου και αυτό είναι σημαντικό. Σε εμάς είναι δεδομένο ότι θα υπάρχει κάποια γιαγιά ή παππούς να τα κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια και μετά τι; Η δημόσιο που πρέπει να κάνεις τάμα για να σε πάρουν αφού επικρατούν άριστες συνθήκες αξιοκρατίας (χα χα….) ή ιδιωτικό που καλείσαι να πληρώσεις το ίδιο ποσό με τον άλλο γονιό που βγάζει τα πενταπλάσια από εσένα.

Για αυτό νιώθω περίεργα. Θέλω να χαρώ, αλλά για μένα είναι διακοπές. Νιώθω σαν να μην δικαιούμαι να χαρώ τη χώρα μου, επειδή την άφησα. Αυτό το ενοχικό συναίσθημα που μας έχουν φορέσει καπέλο….

Δεν ξέρω εάν είμαι καλός γονιός ή αν θα γίνω ποτέ, το μόνο που θέλω είναι να είμαι ειλικρινής γονιός. Δε θέλω να κάνω το λάθος που έκανε ο δικός μου πατέρας σε εμένα από υπερβολική αγάπη. Όχι, ο κόσμος δεν είναι δίκαιος, ούτε αγγελικά πλασμένος, δεν ήταν ποτέ, πόσο μάλλον τώρα που και να θέλει κανείς να σου δώσει ένα πιάτο φαγητό, φοβάται γιατί θα του λείψει του ίδιου αύριο. Αυτός ο φόβος που μας έχουν κάνει να νιώθουμε και η ανασφάλεια είναι τα πιο ύπουλά τους όπλα. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, αν θες να έχεις τις αξίες σου ψηλά. Υπάρχει μόνο ο δύσκολος. Και ούτε ξέρεις ποτέ ότι θα ανταμειφτείς. Όχι, δεν το ξέρεις. Απλά δεν μπορείς να πάρεις τον άλλο εύκολο δρόμο. Κινείσαι όπως σου επιτρέπει το μικρό, αλλά τετραπέρατο, ανθρωπάκι που συγκατοικεί μέσα σου (συνείδηση είθισται να το λέμε) και ίσως, ίσως κάτι να γίνει. Αυτό θέλω να μάθουν. Όχι σα και μένα  που νόμισα ότι όλοι έχουν αξίες, και ότι το σύμπαν θα σου δώσει αυτό που αξίζεις, κάτι σαν ένας μικρός αλχημιστής ήμουν και εγώ, τρομάρα μου. Και προσγειώθηκα μεγάλη πια, στα μαλακά; Όχι βέβαια!!! Θέλω να μάθουν ότι δεν υπάρχει ντουλαπάκι αποθήκευσης καλών και κακών όπως πίστευα εγώ. Όχι. Και κανείς δεν το τσεκάρει κάθε τόσο. Θέλω να παραδειγματιστούν από τη μαμά τους που τόσο χρόνια ήταν Στρουμφίτα, θέλω να ξέρουν ό,τι πραγματικά επικρατεί γύρω τους, και όχι να νομίζουν ότι ο κόσμος μας είναι το Στρουμφοχωριό. Με την ανεμελιά του και τον  ο Δρουκουμέλ να υπάρχει απλά για αλατοπίπερο.Όχι, ο Δρακουμέλ δεν είναι αστείο, κάτσε να πιάσει τα στρουμφάκια και το τέλος δεν θα είναι καθόλου καλό. Απλά κανείς δεν το φτάνει μέχρι εκεί. Μα είναι δυνατόν, τόσα χρόνια να μην έχει φαγωθεί κανένα. Σίγουρα υπάρχουν απώλειες, απλά δεν τις έχουμε καταλάβει, για αυτό και δεν ξέρουμε τα ονόματα από όλα τα στρουμφάκια…..

Καλό καλοκαίρι και καλό κουράγιο σε όλους μας.

Φιλια από το Potsdam.

http://karyotakis.awardspace.com/poems/last/aisiodoxia.htm